Przeróbka włoskiego "L'ultimo bacio" nie wyszła Amerykanom, oj nie wyszła. I zdumiewa mnie to niepomiernie, bo przecież scenarzystą jest sam Paul Haggis, którego tak podziwiałem za choćby "Crash". Tymczasem perypetie grupy facetów zbliżających się do 30-tki są nudne, miałkie, głupie i wręcz przygnębiające. Ukazują dwie postawy, z których każda jest dla mnie nie do przyjęcia. Pierwszą reprezentują Kenny i Izzy. Nie bardzo wiedzą czego chcą od życia. Wiedzą raczej czego nie chcą. I żeby tego nie mieć, podkulają pod siebie ogon i uciekają. Drugą reprezentują Chris i Michael. Ci panowie też są nieszczęśliwi w świecie, jakim przyszło im żyć. Jednak zamiast śnić, marzyć, wykraczać poza wytyczone granice, oni wybierają konformizm i stateczne życie, bo to jest bezpieczniejsze, wygodniejsze.
Czwórka głównych bohaterów zupełnie do mnie nie przemówiła, była zupełnie obca, tak że w żaden sposób nie potrafiłem wejść w tę historię. Jedyne, co mnie zaciekawiło to wątek rodziców. Co w dużej mierze jest zasługą aktorów. Danner i Wilkinson tak bardzo przewyższała aktorsko całą resztę, że wydawało się, iż wszyscy poza tą parą to amatorzy, którzy nie bardzo wiedzą co robią. Tylko dla tej dwójki (i ich krótkiej, ale jakże uroczo-zabawnie-tragicznej scenie sypialnianej) warto "Przyjaciół" zobaczyć.